Impressies van het Landgoed Enghuizen door Catharina van Rechteren Limpurg Maart 2022
De jaarlijkse kunstwandelroute gaat door! Na twee rustige jaren – ik maakte in 2020 toch nog een foto van een kunstwerk in wording bij de vijver – is Het Web er dit jaar weer helemaal klaar voor. Inspiratie levert het park van Enghuizen genoeg. Om mij voor te bereiden op dit Voorwoord, zijn mijn echtgenoot en ik een deel van de route alvast tegengesteld gaan lopen, als potentiële kunstenaars die, bezield door de omgeving, locatie en onderwerp in zich voelen opwellen.
Zaterdagmorgen, negen uur. Het is een stralende, zonnige dag. Geen wolkje aan de lucht, maar wel een snijdende oostenwind. Het deert de honden niet. Zij trekken ons monter voorwaarts, op zoek naar vertier in de vorm van wandelaars, fietsers (niet toegestaan) of andere honden, tegen wie zij doorgaans uitbundig te keer gaan. De narcissen, speenkruid, bosviooltjes, krokussen en anemonen doen hun best. Zij vormen een kleurig blauw-wit-geel tapijt onder de nog kale vleugelnoot, ieder jaar weer plaats van veelsoortige inspiratie. Hier en daar zien we nog wat sneeuwklokjes. Het hoogtepunt is voorbij. Het was de enige sneeuw in het park dit jaar.
We komen geen wandelaars tegen om deze tijd. Wel de sporen die zij achterlieten zoals zakdoekjes, mondmaskers, plastic wikkels, snoeppapiertjes, een enkel platgetrapt blikje en een sliert van slecht verterende mandarijnenschillen. We hebben geluk: het blijkt de jaarlijkse Nationale Opschoondag te zijn. Als ik in de middag nog een keer het rondje loop, zijn het park en de bermen bevrijd van zwerfafval. In de verte lopen ijverige prikkers met volle vuilniszakken. Dank daarvoor.
Wij lopen langs het koetshuis met vijf grote inrijdeuren, waar de ringen in de zijgevels herinneren aan de paarden die hier werden vastgebonden. Het is een voornaam gebouw, dat op betere tijden hoopt. Verder voert de wandeling langs de restant van de eens zo majestueuze kastanje, plaats van vele kunstzinnige uitingen. De kastanjebloedziekte heeft ie niet overleefd, maar de aflegger toont veelbelovend zijn nieuwe knoppen. De zon schijnt vol op de vijver. De meerkoeten en een enkele witte reiger vormen daar een levend schilderij. Spechten, eenden, mezen, een tjiftjaf laten zich horen. Hoeveel kunst heb je daarbij nog nodig?
In het bos, tussen de anemonen ligt een sokkel: een plaats van herinnering. Hier stond ooit de vaas ter nagedachtenis van Julia, de betreurde dochter van de grondlegger van het huidige Enghuizen, H.J.C.J. van Heeckeren. Julia werd slechts 20 jaar oud. Het liefelijke beeld en daarmee de herinnering wordt ruw verstoord in het Dorpse bos: de derde storm dit jaar heeft een ware ravage, een slagveld aangericht. Treurig is het om de afgescheurde bomen en de ontwortelede majestueuze beuken zo te zien.
De witte palen aan het eind van het bospad markeren het begin van de Kunstwandelroute. Rechts de Amerikaanse eik, ooit geschonken door de pachters van Enghuizen bij de intrede in 1924 van Marguerite gravin van Rechteren Limpurg als de nieuwe landvrouwe van Enghuizen. Ooit stond er een smeedijzeren hek omheen waaraan een plaquette was bevestigd, die dit feit vermeldde. Tot in de jaren ’70 was het de favoriete hangplek voor de Hummelse jeugd. Aan de linkerkant kijken de de schapen, nieuwsgierig naar de vroege, en enige wandelaars. Dat zal veranderen, wanneer stoeten bezoekers tussen Pasen en Pinksteren genieten van kunst en natuur die het prachtige Enghuizen ze dan te bieden heeft. Wij kijken er weer naar uit.
